10/10/20228 Minutes

Onder het mom van ‘vertel me wat je eet en ik vertel je wie je bent’ beantwoorden creatieven enkele prangende vragen. – Vragen en redactie door Marianne Clason

Is er een moment dat je wist: dit wil ik als mijn beroep uitoefenen? En zo ja, wanneer was dat?
Ik heb mijn middelbare school nooit afgemaakt omdat ik mijn weg niet kon vinden in het normale schoolsysteem. Alle creatieve vakken vond ik superleuk en deed ik met volle overgave, maar alles waar ik te lang stil voor moest zitten of waar ik simpelweg niet in geïnteresseerd was, daar verloor ik mijn focus.

Ik had al snel door dat de schoolbanken niet aan mij besteed waren en dat ik beter mijn eigen weg kon gaan. Dankzij mijn mentor kon ik met een mavo-advies toch naar het grafisch lyceum waar ik uiteraard ook afhaakte. Maar we kregen daar één blok fotografie en toen was ik meteen geïnteresseerd. Ik ben gestopt met mijn studie, kreeg een camera van mijn vader en reisde toen zes maanden door Australië en Nieuw-Zeeland. Daarna wilde ik het liefste naar de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten (KABK) maar de 18+ toets weerhield me van deze keuze. Uiteindelijk deed ik een vierjarige deeltijdopleiding, werkte ondertussen ook bij een filmhuis in Utrecht en ik assisteerde veel fotografen.

Wie is jouw doelgroep of jouw publiek?
Ik werk vooral voor (kleding)merken, zoals Kuyichi, ANWB, King Louie, maar ik schiet ook portretten voor een aantal bladen zoals Psychologie Magazine. Vaak is het wel vrij commercieel. Ik word meestal geboekt voor klussen waar er wat beweging of ‘echtheid’ in moet zitten. Stijf studiowerk is niet aan mij besteed.

Hoe ziet jouw creatieve proces eruit?
Bij mij moet alles in de flow. Ik heb wel geleerd dat als ik het even niet voel, ik er ook beter niet aan kan beginnen. Op het moment dat ik een duidelijke ‘JA’ voel dan ga ik vaak als een raket. Ik bedenk concepten op de raarste momenten van de dag of kan soms ineens wakker worden met een nieuwe ingeving.

Bij welke opdracht gaat jouw hart sneller kloppen?
Als ik mijn eigen ding mag doen en als ik veel creatieve vrijheid krijg. Als ik iets echts mag vastleggen in het geregisseerde geheel. Ik houd van het vastleggen van intimiteit en beweging en als het gehele team klopt (van modellen, stylist, etc.) en als ik met licht mag spelen.

Wanneer ben je tevreden?
Oei, niet snel, bijna nooit eigenlijk. Als ik bij het zien van een beeld echt iets ‘voel’ dan ben ik tevreden. Het is een beetje gek misschien om te zeggen, omdat in modefotografie wel vaak iets bedacht is, maar ook daar kan iets wel raken.

Samen iets creëren of liever alleen? En waarom?
Samen! Als het team klopt en de magie tussen de juiste mensen flowt dan kan je dingen echt naar een hoger niveau tillen. We kijken allemaal net anders en soms kan het heel verfrissend zijn om een andere kijk van iemand te horen. Als de energie goed is tussen de deelnemers aan het team dan zie je dat er echt mooie dingen gemaakt worden.

Als iemand volledig overrompeld wordt door de schoonheid van kunst en zelfs bijna flauwvalt of enorm in verwarring is, noemen we dat het Stendhalsyndroom. Bij welk kunstwerk of uiting zou jou dat kunnen overkomen?
Ik denk dat ik dat wel bij de beelden van Tim Walker kan hebben, zijn werk is totaal niet zoals dat van mij, maar zijn bizarre psychedelische droomwerelden zijn wel echt te gek om je over te verwonderen.

Hoe ziet een ideale werkdag er voor jou uit?
Mijn werkdagen zijn altijd anders en dat is voor mij precies het ideale, dat het zo divers is en nooit saai. Het loopt bijna altijd net anders dan je denkt en dat is voor mij perfect, maar een ander zou daar misschien heel onrustig van worden. Ik sta het liefst op een mooie locatie buiten of binnen, mijn edit-dagen zijn het minst ideaal. Dan ben ik wel snel verveeld en breek ik mijn dag op door even met de hond te wandelen of de tuin in te gaan.

Als alles mogelijk is, met wie zou jij dan eens willen praten over je vak?
Carol Guzy, Annie Leibovitc , Tim Walker. Carol Guzy is een vrouwelijke oorlogsfotograaf, ik vind het zo ontzettend boeiend wat ze doet en het ligt zo ver af van wat ik doe. Annie Leibovic is natuurlijk een fantastische, vrouwelijke fotograaf. Zij zei ooit in een interview “A lot can be told in those moments in between the main moments” en dat is wel een beetje hoe ik ook graag fotografeer. Die tussenmomentjes. Tim Walker maakt de mooiste droomwerelden waar ik wel in zou willen wonen.

Hoe ziet jouw werkplek eruit?
Ik heb heel lang een studio gehad in Utrecht, een superfijne plek in een oude gevangenis. Ik moest er helaas uit en omdat ik amper studiowerk maak, ben ik niet verder op zoek gegaan naar een nieuwe studio. Mijn edit-werk doe ik vanuit huis en al mijn klussen zijn op locatie.

Waar ben je het meest trots op wat je hebt gemaakt of bereikt?
Dat ik nu al twaalf jaar zelfstandig fotograaf ben, terwijl ik een typische school drop-out was, waarvan iedereen dacht dat zij wel ergens in de goot zou belanden. Ik doe werk waar ik supergelukkig van word én ik heb er een heel mooi huis van kunnen kopen.

Is creatief zijn te leren? En kun je je antwoord toelichten?
Oh dat vind ik een lastige. Omdat ik zelf als kind altijd al creatief was, heb ik niet het idee dat ik dit geleerd heb. Ik heb juist moeten leren hoe je met je creativiteit commercieel kan werken.

Wat doe jij over tien jaar?
Ik hoop hetzelfde, ik ben eigenlijk heel gelukkig in mijn werk. Misschien zou ik het leuk vinden nog wat meer op het creatieve deel te zitten dus wat vaker mee te denken over het concept of meer de kant van art direction op te gaan.