Een interview met... Marianne Clason

Is er een moment dat je wist: dit wil ik als mijn beroep uitoefenen? En zo ja, wanneer was dat?
Een van mijn eerste herinneringen is de magie van het zelf kunnen lezen. Dat die vreemde tekens ineens woorden werden zoals boom, roos, vis en vuur. Dat daarna ineens alles leesbaar was. De borden boven de weg, de etiketten op een pot en natuurlijk boeken. Op mijn zevende schreef ik verhaaltjes in een schrift. Een paar jaar later tikte ik ze op een typemachine. Ik ben er altijd van uitgegaan dat ik zou schrijven en verhalen vertellen voor mijn beroep. Op welke manier dan ook.

Wie is jouw doelgroep of jouw publiek?
Bij mijn opdrachtgevers zijn hun doelgroepen vanzelfsprekend ook de mijne. Daar houd ik rekening mee bij het regisseren van beelden of schrijven van een script. Of bij het achterhalen van een corporate story. Of een concept.

Als ik een verhaal of blog schrijf is dat vooral een persoonlijke uitlaatklep en is het publiek onbekend. Wel heb ik een aantal diehardfans die altijd reageren, waaronder mijn ouders en ook een vaste kern van schrijvers en andere creatievelingen die ik ook bewonder. Dat is wel tof.

Hoe ziet jouw creatieve proces eruit?
Elk proces begint zowat op mijn telefoon, de eerste ideeën schrijf ik daar. Zo heb ik ooit een halte gemist omdat ik een script aan het uitwerken was in notities. Verder ben ik een verzamelaar. Boeken, artikelen, beelden, illustraties bewaar ik op mijn werkkamer en ook digitaal bewaar ik heel veel. Ik schrijf de eerste teksten en concepten ook nog veel met de hand, op grote vellen papier en met een vulpen.

Bij welke opdracht gaat je hart sneller kloppen?
Ik werk als contentregisseur bij Expeditie Flevoland en daar werken we samen met studenten die onder andere creatieve ideeën bedenken hoe je de energietransitie zichtbaar maakt. Tijdens het proces hebben we ze ook geholpen bij het presenteren van hun ideeën. Dat vond ik echt te gek om te doen. Hoe vertel je je verhaal? En weet je wat nog mooier is? Zij leerden mij op een andere manier kijken naar het vak. Een eyeopener vond ik dat. Blijven leren in een opdracht laat mijn hart dus sneller kloppen.

Samen iets creëren of liever alleen? En waarom?
Samen met anderen. Het liefste met mensen met allemaal een eigen expertise zodat je elkaar aanvult en versterkt.

Als iemand volledig overrompeld wordt door de schoonheid van kunst en zelfs bijna flauwvalt of enorm in verwarring is, noemen we dat het Stendhalsyndroom. Bij welk kunstwerk of uiting zou jou dat kunnen overkomen?
Ik heb me ooit bedwelmd gevoeld door een kunstwerk van Miró in Málaga. Ik schreef er een stukje over, een fragment:

Het doek lijkt voorover te buigen, me te bedekken. Ik zie de verfstreken. Volumineus en strak. Gericht of toevallig. Het kan me niet schelen hoe het bedoeld is. Ik ben in vervoering. Hier, in een glazen gebouw in Málaga, word ik volledig opgeslokt door een schilderij.

Ik dans met mijn ogen van links naar rechts. Van boven naar beneden. Ik ben gehypnotiseerd, dronken, duizelig. Ik strompel naar het kaartje, rechts van deze zee aan kleuren.

Stendhalsyndroom, herinner ik me, als ik de letters op het kaartje probeer te begrijpen. Een syndroom dat veroorzaakt wordt door schoonheid, in dit geval door Miró. Hij doet me dit aan. Deze duizelingwekkende ervaring met de zangerige titel Personajes y pájaros en la noche mag hij op zijn conto schrijven.

Hoe ziet een ideale werkdag er voor jou uit?
Of een dag in alle rust schrijven. Of een dag volledig in een flow met anderen mooie dingen bedenken en maken.

Als alles mogelijk is, met wie zou jij dan eens willen praten over je vak?
Over schrijven met Renate Dorrestein of Simon Carmiggelt of Astrid Lindgren. Over creëren met David Carson of Barbara Hepworth.

Heb je creatieve idolen?
Ik bewonder veel mensen. Zoals Marije Sietsma, eigenaar van uitgeverij Loopvis en bedenker van onder andere de Kakkerlakjes, dat zijn geïllustreerde verstuurboekjes vol met verhalen, gedichtjes en recepten. Of Lisa van Viegen, iET, die zichzelf allerlei instrumenten heeft leren spelen en prachtige liedjes maakt. Schrijvers zoals Renate Dorrestein, Nino Haratischwili, Johan Harstad. Designdirector David Carson. En documentairemakers Ester Gould en Sarah Sylbing die de fantastische docu Klassen maakten.

Waar ben je het meest trots op wat je hebt gemaakt of bereikt?
Dat ik voor muzikant, singer-songwriter iET poëtische verhalen mocht schrijven bij negen van haar songs. Vanaf 18 juni aanstaande tot 4 september kun je deze verhalen in de Kunsthal in Rotterdam zien, want ze zijn onderdeel van een waanzinnige, multidisciplinaire tentoonstelling van iET en Rich Dust. Negen portretten, negen kamers, negen songs en negen verhalen.

Dat ik meedeed aan een schrijfwedstrijd van Sebes & Bisseling en in de top 5 belandde.

Wat doe jij over tien jaar?
Over tien jaar ben ik 61. Dan ben ik nog steeds creërend en bezig met verhalen. Ook het contact met jonge mensen in het vak wil ik koesteren. Om hen meer over communicatie en creativiteit te leren maar vooral om zelf gelinkt te blijven met dat wat leeft en speelt. Van hen te leren. Zodra die drive om met andere generaties te verbinden verdwenen is, denk ik dat ook de creativiteit zal stoppen.

Wat staat er nog op je bucketlist?
Een boek. Een documentaire.